მარტი, 1989 წ.
ვილნიუსი
ჩემი პირველი ჯინსებით მივუყვები ვიწრო ქვაფენილიან ქუჩას. სახლების სახურავებიდან გადმომყურებენ უცნაური ქანდაკებები და თუმცა მაოცებს ყოველი მათგანის განსხვავებული, უნიკალური ფორმა, მაინც ის უფრო აღმაფრთოვანებს, რომ მაისურზე მიკი მაუსი მახატია და იისფერ საღეჭ რეზინას ვაღლაჭუნებ.
1990 წ.
- ბავშვებო, გინდათ ამერიკაში? - გვეკითხება ქერათმიანი ჯეინი, რომელიც ძალიან ჰგავს მსახიობს რომელიღაც ამერიკული ფილმიდან და გვირიგებს კანფეტებს.
- დიიაააახ! - ვპასუხობთ ჩვენ. კანფეტებს ვიტენი დიდ, შავ ქამარში, რომელსაც მოგვიანებით, ჩემი აზრით ამერიკამდე ვინახავ ჩემს “ჯადოსნურ” ყუთში და ვცეკვავთ როგორც არასდროს იმ იმედით, რომ წარუშლელ შთაბეჭდილებას დავტოვებთ და გასტროლებზე დისნეი ლენდსაც ვეწვევით.
1991 წ.
- რას ნიშნავს დამოუკიდებლობა?
- იმას, რომ ჩვენც ისეთი ქვეყანა გავხდებით, როგორც ამერიკა, გერმანია და საფრანგეთი…
მე და ჩემი და ხელჩაკიდებულები ვხტუნავთ, ვყვირით და ერთმანეთს ვეხუტებით.
1997 წ.
ფრანკფურტი
აირზენას ძველი ავტობუსივით მორყეული თვითმფრინავი, რომელშიც შპალერია გაკრული, აეროპორტში ჯდება. მრგვალი სარკმელიდან მოჩანს უზარმაზარი ასაფრენი ბილიკები, თვითმფრინავები, შენობები და ერთი და იგივე სტაფილოსფერი წარწერა. ჩემს წიგნაკში ვაკეთებ ჩანაწერს, რომ მოგვიანებით ლექსიკონში მოვძებნო სიტყვა - LuftHansa, რომ შევასრულო მტკიცე პირობა - ერთი ნამცეციც არ გამომრჩეს.
იმავე წელს თბილისში,
55-ე სკოლის ინგლისურის გაკვეთილი ეძღვნება ჩემი სურათების თვალიერებას და შთაბეჭდილებებს, რომელზეც უსასრულოდ ვჭერმეტყველებ. პარიზი, სენა, ლუვრი, მონმარტრი… ხელიხან ხელში გადადის ალბომი, რომელიც უფრო შორსაა ნამყოფი ვიდრე იმავე ხელებზე მიბმული ფეხები და ფურცლებს ყნოსავენ, რომ შეიქმნან წარმოდგენა როგორი სუნი ასდის ახდენილ ქართულ ოცნებას.
2002 წ.
მთელი ერთწლიანი, ფერადი ვიზა პასპორტში, რომელიც ბზინავს, მუცელში უცნობი სიხარულის მოახლოებას ატრიალებს და ახალი, ნათელი დღეების, უცხო ადგილების, შორი გზების და ბედნიერების მაძიებელი ადამიანების კადრებს ირეკლავს…
2025 წ.
ყოველ ჯერზე, როცა “ოცნება” ამ ძლივს გაღებული სარკმელის კარს თავიდან კეტავს, ბრახუნის ხმა ყველა იმ მოგონებას აზანზარებს, რომელიც სამუდამო ეიფორიას ხსნიდა და გზადაგზა შლიდა იმ სიბნელეს, რომელსაც გვეგონა სამუდამოდ უკან ვტოვებდით.
March, 1989
Vilnius
I walk along a narrow cobblestone street in my very first pair of jeans. Strange sculptures gaze down at me from the rooftops, and while their unique, distinct shapes fascinate me, what excites me even more is that Mickey Mouse is printed on my T-shirt, and I’m chewing a violet-colored bubble gum.
1990
“Children, do you want to go to America?” asks Jane, a blonde woman who looks just like an actress from some American movie, as she hands out candies.
“Yes!!!” we all shout. I stuff the candies into my big, black belt, convinced that I will keep them in my “magic” box until I reach America. Then we dance like never before, hoping to make an unforgettable impression—one that will take us all the way to Disneyland.
1991
“What does independence mean?”
“It means we’ll become a country like America, Germany, and France…”
My sister and I jump, scream, and hug each other in excitement.
1997
Frankfurt
The old, rattling AirZena plane, wallpaper still covering its interior walls, lands at the airport. Through the round window, I see enormous runways, airplanes, buildings, and the same bright orange sign repeating over and over. I make a note in my journal to look up the word LuftHansa in a dictionary later—determined not to let a single detail slip by me.
That same year, back in Tbilisi,
An English class at the 55th school is dedicated to viewing my photographs and hearing about my experiences, which I narrate with endless enthusiasm. Paris, the Seine, the Louvre, Montmartre… The album passes from hand to hand, having traveled farther than the feet attached to those very hands. Students sniff the pages, trying to imagine what fulfilled Georgian dreams might smell like.
2002
A whole year’s worth of colorful visa stamp in my passport glisten, swirling an unfamiliar thrill in my stomach. They reflect images of bright new days, distant places, long journeys, and people in search of happiness.
2025
Every time this barely open window of “dreams” is slammed shut once again, the echoing bang shakes all those memories that once unlocked a sense of eternal euphoria—memories that had, step by step, erased the darkness we believed we had left behind forever.
