როცა პირველად ვნახე დილის ხუთზე, ჯერ კიდევ სიბნელეში ხალხით გადავსებული გაჩერებები, ვიფიქრე, ალბათ რაღაც შემთხვევის გამოა ევაკუირებული მთელი დასახლება-მეთქი, მაგრამ მეორე დღესაც ასე იყო და ასეა ყოველ დღე. სიცოცხლე იჭედება იმ მატარებელში, რომელიც ივსება სამსახურში მიმავალი ხალხით. სხვადასხვა მხრიდან მომავალი ვაგონები ივსებიან და აერთიანებენ განსხვავებული პროფესიის ადამიანებს, მათ შორის არიან სამსახურებისკენ მიმავალი შშმ პირებიც, რომელთაგან ზოგი მუნჯია, ზოგი უსინათლო, ზოგი ეტლშია და ისინი ერთმანეთს კარგად იცნობენ, ყოველ დღე ერთმანეთს იგივე ადგილას ხვდებიან, ესალმებიან, ლაპარაკობენ და იცინიან. მერე ჩადიან ერთად და საქმეში ეფლობიან. თუ შუადღისას სადგურში მოხვდი, ნახავ დროის ხილულ მოძრაობას, დინამიკას, რომელიც საათის ისრის ნაცვლად მოძრავი ადამიანებით გამოისახება, წრაფად რომ მიდი-მოდიან, გაზეთს და ყავას ყიდულობენ, მერე ბაქანზე ჩამომდგარ ვაგონებში ადგილებს იკავებენ და სხვადასხვა მხარეს მიემართებიან. სიცოცხლე არასდროს დგას ერთ ადგილას, ის სულ მოძრაობაშია და შენც გიყოლიებს. ისე გიტაცებს, თითქოს სულ იმას ელოდი, რომ ერთხელ ეს ბორბალი წაგიყვანდა ყველგან, სადაც კი ოდესმე გდომებია ყოფნა და აქ, ამ ქაოსში, სადაც ყვავილების დისტრიბუტორი ცვლის წინა დღის ტიტებს, რომელსაც წინა დღის არაფერი ეტყობა, სადაც დახარისხებული დოკუმენტების თაროებიდან ახალი თარიღის საქაღალდეს იღებს გაბრდღვიალებული ბიუროს თანამშრომელი, რომ გეგმიური კორექტირება შეიტანოს კვარტალური აღრიცხვების განაყოფში, სადაც მანქანათმშენებლები საერთო საპრეზენტაციო შეხვედრამდე ახალი მოდელის ნახაზზე დეტალებს ერთმანეთში განიხილავენ, სადაც ახალი საოჯახო ტურებისთვის საინფორმაციო ბროშურების სტენდში ბედნიერი ოჯახების ბედნიერი შვილების ფოტოებიან ფლაერებს ალაგებს ტურ ოპერატორი, სადაც მატარებლების ღამის ცვლის მძღოლებს ანაცვლებენ გატკიცინებულფორმიანი დღის ცვლის თანამშრომლები და სხვა მრავალი პროფესიის, ფერის, ფორმის და ჯგუფის წარმომადგენელი ერთი დიდი ციფერბლატის მოძრავი და გამართული დეტალია, გრძნობ, რომ შენი ადგილი ამ მექანიზმში უნიკალურია და რომ შენც ისევე ხარ საჭირო, როგორც ის მეფუნთუშე, რომლის გარეშეც უზარმაზარ რიგში ჩამდგარი ადამიანები 30 წუთიანი შესვენების დროს ვერ დაპურდებოდნენ ან ის ხმა, რომელსაც გამოსცემს კედლის მეგაფონი და რომელიც ამცნობს მიმავალ მგზავრებს, რომ მატარებელი კოპენჰაგენის მიმართულებით სამ წუთში გავა.
იწყება გზა დიდ ფანჯარაში, რომელიც სცდება ქალაქის ცენტრს. ძველი არქიტექტურა ეპოქის ცვლასთან ერთად გაზრდილი ქალაქის პარალელურად იცვლება ახლით. პრიალა თანაბარი ქვაფენილის გასაზომად, მუშა გაწოლილია მიწაზე და სპეციალური საზომით უჭვრიტინებს ქვების სიმაღლეს. მოგვიანებით მცირე ბრიგადა იწყებს მუშაობას ერთი მონაკვეთის განახლებისთვის, რომელიც შესაძლოა რამდენიმე წლის შემდეგ მოირყეს. მალე ჩნდება მწვანე მინდორი, ხასხასა ბალახი, რომელსაც დილაობით სარწყავი ნისლი ადგება. მერე მოდიან ყვითელი ყანები, რომლის გასწვრივ ჩამწკრივებული ქარის ელექტრო ტურბინები სინქრონულად მოძრაობენ. მერე ყვითელში ირევა სხვადასხვა ფერის ზოლები და სადღაც შორს ჩნდება სოფელი, რომლის შუა ნაწილში დგას ეკლესია, მის ირგვლივ სახლები ერთნაირი სახურავებით, მათ ირგვლივ კი წერტილივით პაწაწინა ტრაქტორები აგრძელებენ მინდვრის ხაზვას თანაბარ ზოლებად. სოფლისგან მოშორებით მოჩანან სამკუთხადროშიანი გულშემატკივრები, რომლებიც უთენია შეკრებილან მეზობელი სოფლების ველო რბოლის ჩასატარებლად. მათ ხმაურს მატარებელი სწრაფად სცდება და შედის ტყის შუა ნაწილში გაჭრილ გზაზე, სადაც ორივე მხარეს ჯერ თეთრი ტროტუარია, მერე თანაბრად გაკრეჭილი ბალახი, მერე უწყვეტი ღობე, რომლებზეც ირმების ნიშნებია დამაგრებული, მათ უკან კი ძირებშეღებილი, დანომრილი ჯანმრთელი ხეები, რომელთა მწვერვალებიდან წყვეტილ სხივებს ფანჯარა ირეკლავს და წამიერად შუშაზე საკუთარ ნეტარ სახეს გიჩვენებს, შენ გვერდით კი ბებოს, რომელიც ქსოვს. ყოველ კილომეტრში წითელი ტელეფონები დგას, ყოველ ორ სოფელს შორის პატარა სასტუმრო სადღეღამისო რესტორნით. სადღაც ჩამოდიხარ, რომ უბრალოდ ფეხით იბოდიალო. ერთ-ერთი სოფლის გადასახვევში დგას პატარა დახლი ზედ გზაზე. დახლზე კალათებით აწყვია ადგილობრივი პრიალა პროდუქტები. იღებ ქლიავს, აწყობ პარკში, წონი და ფულს ხის ყუთში ყრი. შემდეგ კამერას უღიმი, რომელიც თითქოს გიღიმის პასუხად და სოფელში შედიხარ. საერთო თავლიდან მოჩანან ლამაზი ცხენის თავები. თითოეულ კარს აწერია სახელი და პატრონის გვარი. ნალებს ზედამხედველი ამუშავებს და თივის კუბებს გადასაფარებელს ხდის, რომ მზეზე გამოაშროს და გაატკიცინოს. თეთრი ღობით შემოღობილ მინდორზე პატარა კვიცები დარბიან. სახლები მოშორებით დგას. ყოველ მათგანს აქვს პატარა წინა ეზო, რომელიც ერთმანეთისგან ყვავილებით განსხვავდება. უკანა ეზოში ყველას აქვს მოწყობილი სასაუბრო - ადგილი, სადაც იკრიბება მთელი ოჯახი, სადაც კვირის ბოლოს მართავენ საუბრებს, აგემოვნებენ სადილებს და მასპინძლობენ ერთმანეთს, რომ ცხოვრება გაუზიარონ.
მოსახვევში ორი, გუნდასავით მრგვალი ცხვარი დგას, რომლებსაც ფუმფულა ბეწვი ახალი გაკრეჭილი აქვთ. ისინი ყბებს ერთნაირად იქნევენ და ნამდვილად, უპირობოდ კმაყოფილები არიან. გზა ადის მთაზე, რომელიც თითქოს ნახატია, იმის იქით კი ტყე. იქ აღარ ადიხარ, ცოტა ხანს ჯდები ბალახზე და უსმენ სიჩუმეს, სადაც მამალსაც კი არ აფიქრდება დაარღვიოს შენი სიმშვიდე, რადგან თავის დროზე უკვე ნაყივლი აქვს.
...
ვიტყოდი ახლა რაც არ იცი, რაც შენი თვალით არ გინახავს და რაღაც ყურმოკრულ ბოროტებას რომ იმეორებ, არ ხარ მართალი-მეთქი, მაგრამ დამღლელია, როცა სიტყვას და გაგებას შორის მთელი უფსკრულია. მაგრამ როცა მანქანით გამოუყვები ქვეყნებს სარფამდე, როცა სარფიდან თბილისამდე ფანჯარაში გახედვაც მოგინდება, როცა დაინახავ ნასოფლარ-ნაქალაქარებს, დამტვრეულ გზებს, გადაგლეჯილ-გადაწებებულ ღობეებს, ფეხშიშველა მოტანტალე მშიერ ბავშვებს და მათ წუმპეში მცხოვრებ, ვერასდროსგაღიმებულ, ხელებდაკოჟრილ და ამაოდ მშრომელ მშობლებს, იცოდე, რომ ეს არჩევანი შენი გაკეთებულია.
Europe... full of life, wise, humane, and tireless.
When I first saw the bus stops crowded with people at five in the morning, still in darkness, I thought that perhaps the entire neighborhood had been evacuated due to some emergency. But the next day, it was the same, and it remains so every day. Life squeezes into the train, filling with people on their way to work. Carriages arriving from different directions merge and unite people of various professions. Among them are individuals with disabilities—some mute, some blind, some in wheelchairs—who all know each other well. Every day, they meet at the same place, greet each other, talk, and laugh. Then they disembark together and immerse themselves in their work.
If you find yourself at the station in the afternoon, you will witness the visible motion of time, a dynamic flow where people move rapidly, buy newspapers and coffee, then take their seats in waiting carriages and set off in different directions. Life never stands still; it is always in motion, carrying you along with it. It sweeps you up as if you had always been waiting for this wheel to take you everywhere you ever wanted to be. And here, in this chaos—where the flower distributor replaces the previous day's tulips, which show no signs of wilting.
where an office worker retrieves a new file from neatly arranged shelves to make scheduled adjustments to quarterly reports, where engineers discuss details of a new model before a joint presentation, where a tour operator arranges brochures featuring smiling families for upcoming family trips, where gleaming-uniformed daytime train conductors replace the night shift—you realize that every person, of every profession, color, form, and group, is a moving and essential component of one great clockwork mechanism. You feel that your role in this system is unique, just as necessary as the baker without whom the people in the long queue would remain hungry during their 30-minute break, or as the voice from the station megaphone announcing to departing passengers that the train to Copenhagen will leave in three minutes.
The journey begins through a large window. It's moving past the city center. The old architecture evolves alongside the growing city, transforming with the passage of time. To measure the polished, evenly laid cobblestones, a worker lies on the ground, peering through a specialized tool to assess their height. Later, a small brigade begins work on renovating a section that may, in a few years, need repair again. Soon, green meadows appear—lush grass glistening under the morning irrigation mist. Then come golden fields, alongside which wind turbines rotate in perfect synchronization. Soon, streaks of different colors blend into the yellow, and in the distance, a village emerges. At its center stands a church, surrounded by houses with uniform rooftops, and beyond them, tiny tractor-like specks continue carving the fields into even rows. Further from the village, groups of cyclists have gathered at dawn to prepare for a neighboring village’s race. Their cheers fade as the train speeds past and enters a track cutting through the forest, where both sides are lined with white sidewalks, then neatly trimmed grass, then a continuous fence marked with deer signs. Behind it stand numbered trees with painted trunks, their canopies casting fragmented rays of light onto the window, momentarily reflecting your blissful face. Beside you, an elderly woman sits, knitting.
Every kilometer, red telephone booths stand. Every two villages, a small roadside inn with a 24-hour restaurant appears. Eventually, you disembark, simply to wander. At one village turnoff, a small wooden stall stands by the road. Baskets filled with local, glossy produce sit atop it. You pick plums, place them in a bag, weigh them, and drop your money into a wooden box. Then you smile at the camera, which almost seems to smile back, and enter the village. From the shared stable, beautiful horses peek out. Each door bears a name and the owner’s surname. A stableman works on horseshoes, while another attendant uncovers stacks of hay, allowing them to sun-dry and regain their golden sheen. Inside a white-fenced field, foals race playfully. The houses are set apart, each of them has a small front yard, which is distinguished by flowers from one another. In the back, every home has a seating area where families gather at week’s end to share meals, host conversations, and enjoy life together.
Around a bend, two round, woolly sheep stand, freshly shorn yet still fluffy. They chew in perfect rhythm, utterly and unconditionally content. The road climbs a hill, which looks like a painting, and beyond it lies a forest. You don’t climb any further. Instead, you sit for a while on the grass, listening to the silence, where even the rooster refrains from crowing, having already done so at the proper time.
I would say now that when you talk about something you don't know, something you haven’t seen with your own eyes, and when you repeat the evil you’ve heard, you're wrong—but it’s tiring when there’s an entire abyss between words and understanding. But when you travel through countries by car to Sarpi, when you want to glance through the window from Sarpi to Tbilisi, when you see abandoned villages, broken roads, torn and burnt fences, barefoot hungry children wandering around, and their parents living in the mud, never smiling, with hands calloused from pointless labor, know that this choice has been made by you.
